پوشیده‌اند رخت عزا دخترانتان
همسایه! غم دوباره شده میهمانتان؟
گنجشککان به مرگ پر و بال داده‌اند
دردا که شعله‌ور شده باز آشیانتان
نامهربانی از همه عالم چشیده‌اید
ای من فدای داغ دل مهربانتان
سر رفته است از لب دیوارتان غروب
در خون تپیده باز افق آسمانتان
کو فرصت درخشش ماه و ستاره‌ها؟
کو چشم‌روشنی شب بامیانتان؟..
دستش به آبیاری گل‌ها نمی‌رود
همدست خارهاست مگر باغبانتان؟
این بی‌بهار ماندن گل‌خانه تا کجا؟
تا کی ادامه داشته باشد خزانتان؟
عمری ببارد آه که طغیان کند مگر
یک روز رودخانه اشک روانتان
ما غم‌شریک حادثه‌هایی پر از دریغ
ما در مرور ثانیه‌ها هم‌زبانتان
بعد از هزار و یک شب رنجی که برده‌اید
آخر کجاست فصل خوش داستانتان؟
ای کاش سرنوشت کمی ساده می‌گرفت
تا سخت‌تر از این نشود امتحانتان
- دوشنبه
- 20
- اردیبهشت
- 1400
- ساعت
- 15:24
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
فاطمه عارف‌نژاد
ارسال دیدگاه