یادم انداخت قلم باز درِ ســـوخته را
شعله ی آتش و آن بال و پرِ ســـوخته را
بین دیــوار و در و آذر دود آسایی
مادری خونجگـــر و اشگ ترِ ســـوخته را
داد میزد به جماعت که علــــی را نبرید
غرق محنت مکنید این گُهــــر ســـــوخته را
محسنــــم را که به ضـــرب لَگد در کُشتید
سقط کردید زکینه ثمـــرِ ســـــوخته را
فکـــر کردید که آیا چه کســـی خواهد داد
نزد معبـــــود جـــواب پســـــرِ ســـوخته را
بشنـاسید مــــرا، بنت رســــولُ اللهــــم
غصه کافیست دگـــــر این جگـــرِ ســــوخته را
ماه عصمت شده مستغــــرق خون پســرش
دادرس نیست چرا این قمـــــــرِ ســـوخته را
شـــــرر اُ فتاده به کُلّ بدنم، میسوزم
طاقتم نیست بگیــــرم کمــــــرِ ســــوخته را
دلکبابم دگر اینگـــــونه کبابم نکنید
زین فزونتــــــر نکنیدش شـــــررِ ســــــوخته را
فاطمه سوخت (ســــرابی) همه ی عالم سوخت
تو چه دانی غم آن جانبَســــرِ ســـــوخته را
- سه شنبه
- 11
- خرداد
- 1400
- ساعت
- 0:2
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
اصغر سرابی
ارسال دیدگاه