درخراسان آستانی باصفا دارد رضا
در حریم کبریا باب رجا دارد رضا
او طبیب است و برای هر مریض لا علاج
نسخة درمان درآن دارالشفا دارد رضا
هرکه دارد مشکلی آید به درگاه کرم
چونکه داند شهرت مشکل گشا دارد رضا
آسمانها وزمین از روی او شد غرق نور
صورتی روشنتر از بدرالدٌّجی دارد رضا
چون خدایش مهربان ودوستدارِ دوستان
آری آری چهره ای ایزد نما دارد رضا
باشد از هرکس رضا گردد خدا از اورضا
برشفاعت اذن و رخصت از خدا دارد رضا
در نجف در سامرا و کاظمین و کربلا
رو به سوی مشهدش باب الرضا دارد رضا
اختیار زائرانش چملگی در دست اوست
حقّ امضا بر جوازِ کربلا دارد رضا
کیمیای دیده هایش می کند مس را طلا
گویم آیا گوشة چشمی به ما دارد رضا؟
او غریب است و به غربت بر غریبان دادرس
همچو جدَّش مرتضی دست سخا دارد رضا
گفتم از غربت مدینه شد به چشمم جلوه گر
چون بقیع و غربتش غربت کجا دارد رضا؟
همچوزینب نیست غمخوار برادر در جهان
خواهری هرچند با مهر و وفا دارد رضا
سوزد او هرچند در غربت به یاد کودکان
آتشی کی درمیان خیمه ها دارد رضا؟
گرچه چون جدّ غریبش داده جان بر روی خاک
کی تن صدپاره در دشت بلا دارد رضا؟
میدهد جان گرچه در غربت جدا ازخانمان
پیش خواهر کی سری از تن جدا دارد رضا؟
گرچه از زهر جفا شد رنگ لبها نیلگون
خیزران کی بر لب طشت طلا دارد رضا
بر ولائی گو که گوید همنوا با شهریار
در غریبی هم هزاران آشنا دارد رضا
- پنج شنبه
- 27
- خرداد
- 1400
- ساعت
- 15:44
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سید ناصر ولائی زنجانی
ارسال دیدگاه