امید نا امیدان ای اِلهم
تویی غفّار ومن غرق گناهم
چراغ مَعرفت در دل بِیاَفروز
وگرنه من همان گُم کرده راهم
ترازوی عَمل خِیرم کَم آمد
به پشت اَبر عُصیان مانده ماهم
نکردم بَهر تو شایسته طاعت
اسیر غفلت و در اشتباهم
اگرچه عاصیم مشغول دنیا
بِلطف تو فقط مانده نگاهم
بِسان مُرغکی بی آشیانم
پناهم دِه کریما بی پناهم
پشیمانم پشیمانم پشیمان
بوَد این بارش دیده گواهم
تودستم گرنگیری پس که گیرد
نِیَم یوسف ولی در قَعرچاهم
اِلهی حُرمت آن هَشت و چارَت
بِدادم رَس اگر چه روسیاهم
ندارم غم اگر زهرای اَطهر
سگ خانه پذیرد گَر مرا هم
سَریر سلطنت پیشم نَیارزد
اگر آن سگ شوم خود پادشاهم
کجا ماند به(نادر) عمر فانی
رَود آخر بخواهم یا نخواهم
به عُقبا میروم امّا تُهیدست
شده دیوان شعرم زاد راهم
- شنبه
- 12
- تیر
- 1400
- ساعت
- 23:13
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج نادر بابایی
ارسال دیدگاه