از داغ؛ دلت سوخته و سخت ملولی
کرده ست سرِ نیزه به قلب تو نزولی

با هر چه که میشد به تنت زخم رساندند
انگار نه انگار که فرزندِ رسولی

با خنجر کند و سرِ صبر و لبِ گودال
کشتند تو را تشنه لب و غیر اصولی

میگفت گمانم عمرسعد(لع)که ای شمر(لع)
زجرش بده، آهسته ببُر! از چه عجولی؟!

بردند سر از پیکرت و زود گرفتند
از پنجهٔ ابلیس عجب مُهر قبولی

از نیزه رسیدی به دلِ داغِ تنور و
روشن شده از نورِ سرت خانهٔ خولی(لع)*!


*مُقَرَّم در مقتل الحسین(ع) به مخفی کردن سر امام حسین(ع) در تنور، توسط خولی(لع) و ساطع شدن نوری از تنور اشاره کرده است.
مقرم، مقتل الحسین(ع)، مؤسسه بعثت، ص۳۰۴