بگذار کز پیمانه ات ساقی گلویی تر کنم
فرش در میخانه ات با جان و دل از سر کنم
شب ها به یاد لعل تو از هجر می نالد دلم
باشد که روزی وصل تو جانا به جان باور کنم
ای مه فراقت هر شبی آتش به جانم افکند
افشای این راز نهان بر ماه و بر اختر کنم
بهر نثار مقدمت هرگز ندارم هدیه ای
لطفی کن و در پای خود بگذار ترک سر کنم
چون دُرّ و گوهر در دلم مهر تو را پرورده ام
هیهات دیگر رو به این دنیای دون پرور کنم
چون عشق آل مصطفی (ص) اندر دل من کرده جا
زیبد اگر جان را فدا بر آل پیغمبر کنم
شیخ است سرگرم ریا، عارف ز خود بینی رها
یارب در این بیع و شرا برگو که را داور کنم
این (فانی) افتاده را سرّیست با لعل لبت
حیف است این سرّ نهان در صفحه دفتر کنم
- یکشنبه
- 7
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 12:18
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
فانی تبریزی
ارسال دیدگاه