چرا دو دیده خود چون سبو کنی مادر؟
چرا ز همسر خود سر فرو کنی مادر؟
غبار غصه نبیند علی به چهره تو
ز اشک صورت خود شست و شو کنی مادر
هنوز اول عمر است ، نوجوانی تو
تو را چه رفته که مرگ آرزو کنی مادر
ز ابر دیده تو ، سیل اشک می بارد
به لحظه ای که به دیوار رو کنی مادر
به آستانه در از چه دیده دوخته ای
مگر تو گمشده ای جستجو کنی مادر؟
نماز خویش چرا بی قیام می خوانی؟
نشسته زخم دلت را رفو کنی مادر
مرا ببخش که گفتم چنین کنی و چنان
بکن هر آنچه کنی چون نکو کنی مادر
- یکشنبه
- 7
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 13:26
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج حیدر خوندل
ارسال دیدگاه