من غنچۀ نَشکُفته بُستان حُسینم
من نوگل پَرپَر به گلستان حُسینم
پَژمرده گلی ریخته از گلبن زَهرا
من طفل نوآموز دبِستان حُسینم
من کودک معصومم و مَظلوم رقیه
از جسم حُسینم من و وز جان حُسینم
یک آه جگر سوز زِ سوزَ دل زینب
یک قطرۀ اَشک از بُن مژگان حُسینم
من گنج نهان در دلِ ویرانۀ شامم
من شَمع شَب اَفروز شَبستانِ حُسینم
آن شب که به دیدار من آمد به خرابه
وقتی پدرم دید پَریشان حُسینم
همراه سَر خویش مرا پای به پا بود
تا جنّت فردوس به دامان حُسینم
جان بر سر سودای غَمش دادم و شادم
کامروز حسین از من و من زانِ حُسینم
قربانی حقّ شد پدرم شاه شهیدان
فخرِ من از آنَست که قربان حُسینم
رُوشن کند این شام سیاهم که شعاعی
از روی چو خورشید دِرخشان حُسینم
بر پادشهان فخر از آن کرد (ریاضی)
کز لطف خدا بندۀ احسان حُسینم
- چهارشنبه
- 10
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 14:59
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سید محمد علی ریاضی یزدی
ارسال دیدگاه