نورِ چِشما دل دَمادَم میلِ دیدارت کند
جان هَمی خواهد نَظر بر ماهِ رُخسارت کند
اُمّ لیلا را نَظر باشد که یک بارِ دِگر
سُرمه ای از دودِ دل بر چِشمِ بیمارت کند
ای ذبیحِ من زِ قربانگه دَمی بُگشای چشم
تا چو هاجر جان فَدایت مادرِ زارت کند
عمّه ات زِینب هَوس دارد که اَندر پیشِ تو
در خُرام آئی تو و او سِیرِ رَفتارت کند
خیز تا با سوزنِ مُژگان دَمی کلثومِ زار
بخیه بر این زَخمهای جِسم اَفکارت کند
خواهرِ زارت سَکینه خواهد از سِیلابِ اَشک
شُست و شو بر گیسوی چون مُشک تا تارت کند
مَستی از جامِ شهادت بس که نَشنیدت جواب
هر که آمد تا که از این باده هُشیارت کند
با گلوی چاک چاک از نوکِ تیرِ حَرمله
اَصغر آمد تا زِ خوابِ ناز بیدات کند
(جودیا) بر گو کَفن سازد مُهیّا بَهر خویش
هر که خواهد گوش بَر جان سوز گفتارت کند
- پنج شنبه
- 11
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 13:22
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
جودی خراسانی
ارسال دیدگاه