عاشقان چون بر در دل حلقهء سودا زنند
آتشِ سودای جانان در دلِ شیدا زنند
تا به چنگ آرند دردَش دل به دستِ غم دهند
وَر به دست آید وِصالش جان به پشتِ پا زنند
از سرِ خوانِ دو عالم بگذرند آزاد وار
سنگِ آزادی برین نُه کاسهء مینا زنند
از سرِ مستی همه دریای هستی در کشند
چون بترسند از ملامت خیمه بر صحرا زنند
بگذرند از تیرگی در چشمهء حیوان رسند
دمبدم بر جان و دل آن جامِ جان اَفزا زنند
چون به آبِ زندگی لب را بشویند خضر وار
بوسه بر خاکِ سرای خواجهء بطحا زنند
رحمت عالم، رسول الله، آن کُو قدسیان
بر درش لبیکِ اوحی الله ما اوحی زنند
آن شهنشاهی که بهرِ اِعتصامِ اَنبیا
عقدهء فتراک او از عروةالوثقی زنند
در ازَل چون خطبهء او والضحی اِملا کند
نوبتش زیبد که سبحان اَلذی اَسری زنند
چون بساطِ قُرب او از قاب قوسین اَفگنند
رایت اِقبال او بر اوجِ او اَدنی زنند
طرهء مشکین عنبر پاش از یاسین چنند
حلقهء روی بهشت آساش از طاها زنند
تا نسوزد آفتاب از پرتوِ نُور رُخش
سایبان از ابر بر فرقِ سرش در وا زنند
شمه ای از طیبِ خُلقش در دَم عیسی نهند
وز فروغِ شمعِ رویش آتشِ موسی زنند
هشت بُستانِ بهشت از شبنم دستش خورند
نُه حبابِ چرخِ قبه هم در آن دریا زنند
برتر از کُون و مکانِ کعبه است یعنی در گهش
هشت قصرِ کاینات از خاکِ او مُلجا زنند
چون بُود دریُم دستش منبعِ آبِ حیات
سنگ ریزه هم درو گویا شود اَر وا زنند
دو کمان از یک سپر سازند انگشتانِ او
وز لزومش ناوکِ الزام بر اَعدا زنند
از برای آستانِ قدرِ او در هر نفس
صد هزاران خشتِ جان بر قالبِ تنها زنند
خیمهء اطلس برای دودگیرِ مَطبخش
بر سرِ این هفت طاق آینهء سیما زنند
مرکبِ او شیهه بر میدانِ علیین کشند
موکبِ او خیمه بر نُه طارمِ خضرا زنند
مشعله داران کویش هر مهی ماهی کنند
سایبانِ در گهش زین مهر چتر آسا زنند
گر چه نگرفت از جهان زر، خاک بیزانِ درش
تودهء زَر در رهِ خورشید زَر پالا زنند
چاکران او بدون حقّ فرو نارند سر
بندگانِ او قدم بر اوُلی و اُخری زنند
خاصگانِ او ندیمِ مجلسِ خاصِ قدم
با چنین نسبت کجا دَم زآدم و حوا زنند
دوستیّ حقّ نیابی در دلی بی‌دوستیش
مهر مهرِ او و مهرِ حقّ همه یکجا زنند
هر که او را دوست تر از خود ندارد رانده ای است
وَر چه دارد یک جهان طاعت به رویش وا زنند
وَر همه عالم گنه دارد، چو او را دوست داشت
خمیهء جاهش درونِ جَنت الماوی زنند
هر که او دعوی بینایی کند بی پیرویش
رَهروانش خاک در چشمِ جهان پیما زنند
چون (عراقی) پیرو او شد سزد گر روزِ حشر
خیمهء قدرش وَرای ذروهء اعلا زنند
- دوشنبه
- 29
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 16:2
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
فخرالدین عراقی
ارسال دیدگاه