شمسهء نُه مَسند هفت اَختران
ختمِ رُسل خاتم پیغمبران
اَحمدِ مُرسل که خِرد خاکِ اوست
هر دو جهان بستهء فتراکِ اوست
تازه ترین سُنبلِ صحرای ناز
خاص ترین گُوهرِ دریای راز
سُنبلِ او سُنبلهء روز تاب
گُوهرِ او لَعل گر آفتاب
خندهء خوش زان نزدی شَکّرش
تا نبرد آبِ صَدف گُوهرش
اِی تن تو پاکتر از جانِ پاک
روح تو پرودهء روحی فَداک
نقطه گه خانهء رحمت تویی
خانه بَرِ نقطهء زحمت تویی
چون تو کَریمان که تماشا کنند
رُستىِ شبها نه به تنها خورند
از سرِ آن خوان که رُطَب خورده ای
از پی ما زَلِّه چه آورده ای؟
لَب بُگشا تا همه شَکّر برند
زاب دَهانت رُطبِ تر برند
عقل شده شیفتهء روی تو
سلسلهء شیفتگان موی تو
عالمِ تر، دامنِ خشک از تو یافت
ناف زمین نافهء مُشک از تو یافت
تاجِ تو و تختِ تو دارد جهان
تختِْ زمین آمد و تاجْ آسمان
سایه نداری تو که نُورِ مَهی
رو که تو خود سایهء نُوراللّهی
خاکِ ذلیلان شده گلشن به تو
چشمِ عزیزان شده روشن به تو
تا قدمت در شبِ گیسو فشان
بر سرِ گَردون شده دامن کشان
پُر زَر و دُر گشته زِ تو دامنش
خِشتَکِ زَرِ سوزهء پیراهنش
در صدفِ صبح به دستِ صبا
غالیهء بوی تو ساید صبا
لاجرم آنجا که صبا تاخته
لشکرِ عَنبر علم اَنداخته
اِی دو جهان، زیرِ زمین از چه ای؟
گَنج نِه ای، خاک نشین از چه ای؟
تا تو به خاک اَندری اِی گَنجِ پاک
شرط بُوَد گنج سپردن به خاک
ای مدنی بُرقعِ مَکّی نقاب
سایه نشین چند بُوَد آفتاب؟
گر مَهى از مِهر تو سويی بیار
گر گُلی از باغِ تو بویی بیار
مُنتظران را به لَب آمد نفس
اِی زِ تو فریاد، به فریاد رَس
سوی عَجم ران منشین در عَرب
زردهء روز اَینک و شبدیزِ شب
سکه تو زن تا اُمرا کم زنند
خطبه تو کُن تا خُطَبا دَم زنند
بازکش این مَسند از آسودگان
غُسل کُن این مَنبر از آلودِگان
خانهء غُولند بپر دازشان
در غله دانِ عدم اَندازشان
زآفت این گنبدِ آفت پَذیز
دست بر آور همه را دست گیر
گر نظر از راهِ عنایت کنی
جمله مُهمات کفایت کنی
مغزِ (نظامی) که خبر جوی تست
زنده دِل از غالیهء بوی تست
از نفسش بوی وَفایی ببخش
مُلک سلیمان به گدایی ببخش
- دوشنبه
- 29
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 16:14
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
نظامی گنجوی
ارسال دیدگاه