آن یارِ سفر کرده اگر از سفر آید
عُشّاق جهانْ از غم و محنت بِدَر آید
اُمّيدِ سَحَر، روشنیِ شمسِ دل آراست
خورشید بتابان، که دو صد مهر بَر آید
از هجرِ تو جان بر لبم و هست امیدم
کز وصلِ تو جانی به دل مُحتَضَر آید
بس شعله زِ عشقت به دل افتاده و ترسم
کز سوزِ درونم به دو عالم شرر آید
تُرکانه بکن غارتِ دل ای بتِ یَغما
دل بِهْ که به تاراجِ تو زیر و زَبَر آید
ما رازِ تو در پردهء اسرارِ نهادیم
لیکن چکنم دیدهء ما پرده دَر آید
یعقوبم و بینایی من رفت زِ دیده
الّا که زِ پیراهنِ وصلت بصر آید
خورشیدِ حقیقت شود و مهرِ جهانتاب
از شمسِ تو بر ذَرّه اگر یک نظر آید
شاها نظری گر فکنی کِلْكِ (نگین) را
صد گنجِ سخن از قلمش چون گُهَر آید
- چهارشنبه
- 31
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 12:32
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
مختار وطن پرست
ارسال دیدگاه