ای همنفسِ دلها وی مونسِ تنهایی
شُوریده ام از عشقت ای مایهء شیدایی
بی روی بهارانت گلگشت چکار آید
آیا چه شود چون سرو در صحنِ چمن آیی
اهریمن و دیو و دَد افرشته دلان سوزد
باز آی سلیمانا ای نُورِ اَهورایی
هر دیده که بنشاند گردِ رهِ دیدارت
در منظرِ جان و دل هر لحظه هُویدایی
از دیدهء دریایی سیل است روان هر شب
این سیل کُند ویران اَیّامِ شکیبایی
تنها به بیابانها سر گشته و حیرانی
چونست حبیبِ دل خلوتگه تنهایی؟
زَاسرارِ لبِ خاموش وز دیدهء خونینت
سرّی به دلم افکن ای سرَّ سُویدایی
طاقت به دل و دیده از هجرِ تو ما را نیست
ایکاش فرو ریزد این طاقِ مُعمّایی
سرمایهء دین و دل رفت از کفِ ایمانم
با عشقِ رُخِ خوبت کردیم چو سودایی
صد عقده زِ عشقِ تو در کارِ منست ای جان
از کارِ دلِ خونم کِی عقده تو بُگشایی
از هجر چه گویم من کز دیده هُویدا هست
از وصل چه می جویم جز ماهِ تماشایی
عالم همه تاریک است از ظلمتِ جهلِ خلق
از مشرقِ خود برخیز ای شَمسِ تَجلّایی
نوری به دل و جان زن، از مطلعِ جاویدان
جان را تو مُنوّر کن از مهرِ دل آرایی
هر چند که سنگم من از مهر (نگینم) کن
جایی که زِ روی خود خورشید بیارایی
- چهارشنبه
- 31
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 12:34
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
مختار وطن پرست
ارسال دیدگاه