کیست این خسروِ مظلوم که خونین بدن است
وَز دَمِ نیزه و شمشیر، دو صد پاره تن است
کیست این مظهرِ جانبازی و ایثار و وفا
که به آزادگی و عَدل و شَرف، مُمتحن است
او بُوَد چشم و چراغِ دلِ زَهرای بَتول
روشنی بخشِ جهان، نورِ رُخِ ذُو‌المنن است
گبر و ترسا و یَهودش، چو مسلمان خواهد
یار و محبوبِ مِلَل، شمعِ همه انجمن است
چه غم ار حسرتِ دیدارِ وَطن داشت به دل
وَطنش در دلِ یاران، شَهِ دور از وَطن است
او شهید است و نیازش نبُوَد گر چه به غُسل
آبِ غُسلش همه از خونِ گلو و بدَن است
کَفنی داشت زِ خاک و کَفنی داشت زِ خون
تا نگویند کَسان، جسمِ حسین بی کفن است
اُستخوانی اگر از سینهء او باقی ماند
آن هم از ضربِ سُمَّ اسب، شکن در شکن است
دَفن کردی چو پدر را پسرِ بیمارش
آن که یعقوب صفت، شهرهء بیت الحَزن است
با سر انگشتِ مُبارک بنوشتی بر خاک
این همان قبرِ شهیدی است که عَطشان دَهن است
این مکان قبلهء عُشّاقِ جهان خواهد شد
(خوشدل) این تُربتِ مَعشوقِ زمین و زَمن است
- چهارشنبه
- 31
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 19:17
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
ارسال دیدگاه