ای نسیم رحمتت برقع کش از روی بهشت‏     
عاصیان از جذبه ی لطفت روان سوی بهشت‏
بوی مهرت هر که را ناید ز ذرات وجود
از نسیم مغفرت هم نشنود بوی بهشت‏
جای آن کافر که در میزان نهندش حب تو
دوزخی باشد که باشد هم  ترازوی بهشت‏
گر نباشد در کفت جام سقیهم  ربهم‏
هیچ کس لب تر نسازد بر لب جوی بهشت‏
رحمتت گر دل به جانب داری  دوزخ  نهد
در دل افروزی زند پهلو به  پهلوی بهشت‏
پیش از این مدح‏ ای شه همت بلندان جهان‏
بود پایم کوته از طوف سر کوی بهشت‏
حالیم پیوسته سوی خود اشارت می‏ کنند
حوریان دلکش پیوسته ابروی بهشت‏