پیش پایش کوه احساس تزلزل میکند
بسکه بر «ألله» با قدرت توکل میکند

ماه کنج چادرش آرام میگیرد پناه
بر لبش لبخندی از دلدادگی گل میکند

رونمایی کرده از نام دلارایَش پدر
میرسد هر کس به توصیفش تأمل میکند

زینب(س) است و لحظهٔ تفسیر ایثارش مدام
«عقل» کم می آورد؛ فکرِ تکامل میکند

«صبر» پای مکتبش حاضر شده ست و باز هم
پیش از وارد شدن قدری تعلل میکند

دختر کعبه قنوتش فرق دارد با همه
دستهایش را برای بندگی پل میکند

حضرت أم البنین(س) بعد از خدا و فاطمه(س)
در تمام کارها بر او توسل میکند

وای بر آنکه به او دل داده اما سالهاست
در فدایی اش شدن دارد تغافل میکند

خواندمش أمّ المصائب! در کنار این لقب
معنیِ غم! غصه و ماتم تنزّل میکند

این دل بیچاره یک عمر است حسّ غربتِ
دوری از صحن و سرایش را تحمل میکند!