ماهِ محرم آمده، هنگامه ی غم آمده
هَل مِن معینِ شاهِ دین، بر گوشِ عالم آمده
هیئت به هیئت مرد و زن، تحتِ لوای یا حسین(ع)
شد نوحه خوان و سینه زن، از داغِ شاهِ عالَمین
وای از بلای کربلا، از این همه جور و جفا (۲)
آه از غمِ شامِ بلا، وا زینبِ بی اقربا (۲)
هم آسمان و هم زمین، با بغض و آهِ آتشین
یکسر همه سر در عزا، گریَد برای شاهِ دین
اشک از بصر جاری نما، دینِ خدا یاری نما
مثلِ علمدارِ حسین، خیز و علمداری نما
وای از بلای کربلا، از این همه جور و جفا (۲)
آه از غمِ شامِ بلا، وا زینبِ بی اقربا (۲)
هر جا زمینِ کربلاست، هر خانه ای ماتم سراست
در جانِ ما غم شعله ور، از داغِ شاهِ سرجداست
ما رهروانِ خطِ سرخ، ما عاشقانِ عهدِ سرخ
این مُهرِ پیشانیِ ما، باشد نشانِ مرگِ سرخ
وای از بلای کربلا، از این همه جور و جفا (۲)
آه از غمِ شامِ بلا، وا زینبِ بی اقربا (۲)
ماهِ قیام و ماهِ خون، گلهای دشتِ لاله گون
اشکِ غمت را کن فزون،در غایتِ عشق و جنون
وای از بلای کربلا، وای از زمینِ نینوا (۲)
- پنج شنبه
- 6
- مرداد
- 1401
- ساعت
- 19:28
- نوشته شده توسط
- محمد حسین عزیزی
- شاعر:
-
هستی محرابی
ارسال دیدگاه