شبا سرم رو سنگ صحراس
ستاره هارو میشمارم
روزا بابا پشت سر تو
هر جوری هست دَووم میارم
قدم قدم رو خاک و رو خار
نگاهمو به تو میدوزم
وقتی می افتم رو زمین هم
چشمم به چشماته هنوزم
رو نیزه هم باشی قبوله
خودم برا تو آب میارم
وایسا یکم بیام جلوتر
نذار بگن بابا ندارم
سنگین شده اگه که گوشم
اگه چشام داره می‌باره
عیبی نداره آخه اینجا
هیچکی با من حرفی نداره
سنگینه گوشم آره اما
سبک شده از گوشواره‌م
صورت زخمیمو پوشوندم
با روسری پاره پاره م
تو هم بگو حرفاتو بابا
بذارم غمم یه خرده کم شه
صورت سوخته تو میبوسم
نیزه اگه یه ذره خم شه
کاش نمیدیدم این روزا و
خون نشسته رو سرت رو
قربون رگ های بریده ات
کجا گذاشتی پیکرت رو
هنوز قشنگ قرآن می‌خونی
حتی میون سنگ بارون
تو ضربه های چوب حتی
با این شکستگی دندون
خاک خرابه سرده اما
اشکی که تو چشامه گرمه
بیا خیال کنیم که این سنگ
یه بالش قشنگ و نرمه
بیا خیال کنیم تن تو
تو کربلا نمونده اینجاس
انگشت و انگشتری تو
صحیح و سالمه همینجاس
ولی چه فایده این خیالا
وقتی با غصه هم نشینم
چشام نمیبینه با دستام
رگای پاره رو میبینم
اینقد زیاده زخمامون که
کسی نمیتونه ببنده
سرت رو انگار یکی بابا
با ضربه وحشیونه کنده
- یکشنبه
- 9
- مرداد
- 1401
- ساعت
- 11:12
- نوشته شده توسط
- احسان مشفق
- شاعر:
-
سعیده کرمانی
ارسال دیدگاه