دلت گرفته و ابری شده ست حال و هوایت
بنای گریه گرفتی؛ گرفته باز صدایت

به یاد بوسهٔ گهگاه و مهربانیِ بابا
به روی صورت تو صف کشیده خاطره هایت

چه سخت راه می آیی، توان نمانده به عمه
دلش شکسته از اینکه شکسته پنجهٔ پایت

چقدر با لگدِ حرمله(لع)پریده ای از خواب
رقیه(س) کاش بمیرم همین دقیقه برایت

میان راه نشستی چقدر آه کشیدی
فدای آبله هایی که میشود به فدایت

کشیده از عقبِ قافله سنان(لع) و تو را
به ضرب سیلیِ محکم شده ست راهنمایت

به التیام تو قدری نوازشش کافیست
فقط به دست پدر هست آیه های شفایت

رسیده ام به امیدی محرّم ِ هر سال
بیا و در شب سوم نگاه کن به گدایت

عزیز میشوم آری به چشم های أباالفضل(ع)
اگر که جان بسپارم کنار بزم عزایت!