تار می بیند دو چشمم راه را
تار می بیند به نیزه ماه را

دست های کوچکم بی قوت است
عضو عضو پیکرم بی قدرت است

ناله های بی صدا دیگر بس است
خوردن هر بغض در حنجر بس است

مثل عمه قد کمان و دل غمین
مثل عمه خسته و زار و حزین

صورتم نیلی و چشمانم کبود
غیر سیلی مرهم زخمم نبود

خار صحرا یاور دشمن شده
پایِ زخمی ام وَبال تن شده

بین صحرا زجر پست و بی حیا
زنده کرده ماجرای کوچه را

حمله های وحشیانه یک طرف
ناسزا و تازیانه یک طرف

درد مشت و مو کشیدن یک طرف ‌
بر روی شعله دویدن یک طرف ‌

پا که دیگر یار این افتاده نیست
جز مغیلان بهر من سجاده نیست

شد نماز من نشسته ای پدر
استخوان هایم شکسته ای پدر