هر صبحدم صبا متوسّل به عصمتش
شاید شود زیارت معصومه قسمتش
هرروز، آفتاب خراسان به سمت اوست
دیدار آشناست، می‌ارزد به زحمتش!
در آیه‌های سوره‌ی نور است مُستتر
همپایه‌ی مودّت قربی محبّتش
با بوسه بر ضریح تو اثبات می‌شود
ملّاترینِ مجتهدین مرجعیّتش
از جمکران بسوی تو آمد کبوتری
تکمیل درس معرفت مهدویّتش!
آرام می‌کند طپش رستخیز را
فردا اگر به لرزه درآید شفاعتش
از نام‌های روز جزا روز ساعت است
آنجا قرار ما و شما، درب ساعتش
جارو به دست، خادمی آمد به خنده گفت:
بال فرشته راه ندارد به ساحتش
از خود گذشت تا به مقام رضا رسید
بالاترین مراتب عشق است هجرتش
آن کاشی شکسته‌ی صحنم که دلخوشم
او را ندیده است کسی، تا مرمّتش...!
- سه شنبه
- 3
- آبان
- 1401
- ساعت
- 10:22
- نوشته شده توسط
- فاطمه سرسخت
- شاعر:
-
مهدی جهاندار
ارسال دیدگاه