یا فاطمه الزهرا (س)

پرش آهسته آهسته شکست و بر زمین افتاد

گل یاسی میان شعله های آتشین افتاد

طنابی گرد دستانِ امیرش ، کوچه پُر غوغا

گره بر کار مولایش امیرالمومنین (ع) افتاد

گره زد بازوی بشکسته را بر بازوی حیدر

غلاف آمد جدایش کرد، تنها و حزین افتاد       

امان از دست آن ملعون، چطور آمد فرود آن دم !

که با یک ضربه، در آن کوچه، زهرا (س) این چنین افتاد...!

چه آمد بر سرش...! دیگر نمی گویم ز میخ و در...   

کبود زخم ها بر آن وجود نازنین افتاد

شبی با دست لرزان، اشکهای مرتضایش را             

تبرک کرد و سر بر سینه ی تنها ترین ... افتاد

علی (ع) ماند و علی(ع) ، تنها میان شهری از فتنه

طنین کینه ی دشمن بر آن خُلدِ برین افتاد

غریبی برد بر دوشش غریبانه عزیزش را

و زخمی تا ابد،  بر بالِ جبریلِ امین افتاد

نعیمه امامی اشلق