چیزی نگفت از حاجتش حاجت روا شد
با دست پر زائر زد از صحن تو بیرون
جز تو که می بخشد بدون مزد و منت
شانِ نزولِ تنفقوا مما تحبون؟
نقل است باید مال دنیا خواست از تو
هرچه کرم داری خودت روزی ما کن
ما شیعیان اینکه تو را داریم کافیست
از کاظمین خوشکلت ما را دعا کن
ابن ابی داوود یا یحییِ بن اکثَم
فرقی ندارد،عالمان شهر بغداد
از بحث علمی با تو می‌ترسند،آقا
با چون تویی اصلا نباید هم در افتاد
حرف از برائت می زنم زیرا تو گفتی:
طاغوت ها را می کشی از قبر بیرون
آن لحظه رویاییست پیش چشم مادر
سوزاندن جسم کریه آن دو ملعون
مَن اَیقَنَ بِالخَلفِ جادَ بِالعَطِّیه
گفتی:ببخشم، تا خدا بر من ببخشد
در هم خریدن از رعیت لطف شاه است
من دوستت دارم اگر خوبم اگر بد
در روزگار بی کسی در عصر غیبت
وقتی که دشمن می زند تیشه به ریشه
در حفظ باور ها به تو دل بسته ام چون
داری هوای ما جوان ها را همیشه
- چهارشنبه
- 12
- بهمن
- 1401
- ساعت
- 10:7
- نوشته شده توسط
- فاطمه سرسخت
- شاعر:
-
شایان مصلح
ارسال دیدگاه