ای حسین(ع)

ای حسین ای همه ی باور من
به فدایت پدر و مادرمن

کاش بودم که در آن دشت بلا
قطع میشد به ره تو سر من

کودکی بودم وعاشق گشتم
برده ای دل زمن ای دلبر من

ساقی میکده ی داور، تو
شده پر از می تو ساغرمن

کاش آیی به برم مولایم
وقت مردن به دم آخر من

دلخوشم اینکه به محشر گویم
نوکرم، هست حسین سرور من

شعر:اسماعیل تقوایی