دَر آینهء نِگاهِ زِینَب
پِیداست زِ دور آهِ زِینَب
پُویای رَهِ دُرست باشد
خواهانِ مَرام و راهِ زِینَب
از پیرَهَنی دِریغ کردَند
دَر زیرِ زِره زِ شاهِ زِینَب
تا خاک گِرفت صُورتَش گُفت
شد زیرِ غَمامِ، ماهِ زِینَب
سَر بَر نِی و تَن به کِسوَتِ غَم
پاشیدِه زِ هَم سِپاهِ زِینَب
تَشبیه به مَه نِمُودَش و مَه
پِی بُردِ به اِشتباهِ زِینَب
دانِست که خوبتَر از او اوُست
در حیطهء دِیدگاهِ زِینَب
گَردی که به رُخ نَشست مُوجِب
گردیدِه به اِنتباهِ زِینَب
جسمی زِ رقیّه ماند بَر خاک
گُویا بُوَد این گُواهِ زِینَب
گُویاتَر از اِین سََند نَبینی
در مَحضَرِ داد خواهِ زِینَب
با شامِ سیاهِ دِهشَت اَفزا
فَرقی نَکُند پِگاهِ زِینَب
هِیهات که شادِمانِه گردَد
بیرون زِ بَدَن سیاهِ زِینَب
از یُمن وُجودِ ذاتِ مُطلَق
#رونق شدِه دَر پَناهِ زِینَب
- شنبه
- 14
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 22:3
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج محمد رونقی مازندرانی
ارسال دیدگاه