داد آسمان بِه بادِ سِتم ، خانمانِ مَن
تا از کُدام بادیِه پُرسی، نِشانِ مَن
دُور از تُو تَطاوُلِ گُلچِینِ روزگَار
شد آشیانِ زاغ و زَغَن، گُلسِتانِ مِن
گَردُون بِه اِنتقامِ قَتیلانِ روزِ بَدَر
نَگُذاشت یِک سِتارِه، بِه هَفت آسمانِ مَن
زَد آتَشی بِه پردهء نامُوسِ مَن فَلَک
کآیَد هَنُوز دِودِ وِی از اُستُخوانِ مَن
بیخود دَر اِین چَمن نَکِشم نالِه های زار
آن طایِرَم که سُوخت فَلک آشیانِ مَن
آن سَروِ قامَتی که تُو دِیدی زِ غَم خَمید
دِیدی که چون کِشیدِه غَم آخر کَمانِ مَن؟
رَفت آن که بُود بَر سَرَم آن سایهء هَمای
شد دَستِ خاک بیز کُنون سایبانِ مَن
گُفتَم زِ صَد یِکی بِه تُو از حالِ کُوفه، باش
کَز بارگاهِ شام بَر آید فغان من
- شنبه
- 14
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 22:26
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حجة الاسلام نیر تبریزی
ارسال دیدگاه