یادَم آمد داستانی جان گُداز
باز گُویم با که با اَهلِ نیاز
کاندرین وادی شَهِ گُلگُون سَوار
با تَنِ تَنها و تَنها صد هزار
پِیکرش از زُخمِ شَمشیر و خَدَنگ
شَرحه‌شَرحه، شَبکه شَبکه، لاله رَنگ
می ندید از یاوران در دورِ خویش
جُز زَنان و دخترانِ مُو پَریش
از عَطش در دامنِ وِی چَنگ زَن
لِیک از خِجلَت نَه گُفتندی سُخن
دیده گِریان بُگذاشت آن کودکان
شد دوباره جانِبِ میدان رَوان
بَهرِ حُجَت رو بدان لَشگر نِمُود
پَس زَبانِ حُجّت اَلّهی گُشود
کِی رَوا باشد که یابَندی حَیات
وَحش و طِیر و دِیو و دَد زِ آب فَرات
لِیک سَبطِ ساقیّ روزِ جَزا
تِشنه لَب میرد بِدشتِ کربلا
ما بِه رَغمِ آن گُروهِ کینه خواه
غَرق در دریای جُرمیم و گُناه
اینکه طفل است و صَغیر و شیر خوار
لایِقِ تَقصیر نَبوَد زینهار
قطره ای آبَش دَهید ای کُوفیان
میهمان است، میهمانِ بی زَیان
شاهِ دین از بَهرِ جامی آب، جو
بُود با سَنگین دِلان در گُفتگو
ناگه از شَصتِ خَطا کاری، خَطا
شد خَدنگِ نا خَطا کاری رَها
آمد و بَر حَنجَرِ اَصغر نِشست
بر گُذشت از حَنجَر و تا پَر نِشست
سر به صندوقِ سَرِ داور نَهاد
داوَری ها ماند تا یُوم الَتّناد
دَر سرِ آن تیر طفلِ نیمه جان
هَمچو مُرغِ نَیم بِسمِل شد طپان
تِشنه لَب میرفت آن طفلِ صَغیر
تا لَبِ کُوثر هَمی هِی گُفت شیر
شد به شَربتخانهء شیرِ خدا
گشت شیرین کام از شیرِ خدا
- شنبه
- 14
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 22:59
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
ناشناس ؟؟؟
ارسال دیدگاه