کَس را چه زُور و زُهرِه که وَصفِ علی کُیند؟
جَبّار در مُناقبِ او گُفته «هل اتی'»
زُورآزمای قَلعهء خِیبَر که بَندِ او
در یِکدِگَر شِکست به بازُوی لافتی
مَردی که در مَصافِ، زِره پیش بَستِه بُود
تا پیشِ دُشمَنان نَدَهَد پُشت بَر غَزا
شیرِ خدای و صَفدَر مِیدانِ بَحرِ جُود
جانبَخش دَر نَماز و جَهانسُوز دَر وِغا
دِیباچهء مُروّت و سُلطانِ مَعرفَت
لَشکرکِش فُتوّت و سَردارِ اَتقیا
فَردا که هَر کسی به شَفیعی زَنَند دَست
ماییم و دَست و دامنِ مَعصُومِ مُرتَضی
یارَب، به نَسلِ طاهرِ اوُلادِ فاطمِه
یارَب، به خُون پاکِ شَهیدانِ کَربَلا
دِلهای خَسته را به کَرم مَرهَمی فِرِست
اِی نامِ اَعظُمَت درِ گَنجینِهء شَفا
- یکشنبه
- 15
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 13:14
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سعدی شیرازی
ارسال دیدگاه