خوشا سَری که شَود خاکِِ پای حَضرتِ هادی
خوشا دِلی که پَرد در هوای حَضرتِ هادی
به چِشمِ بَسته خدا را به روی باز بِبینَد
به دیده هر که نَهد خاکِ پای حَضرتِ هادی
زِ قَبر و بَرزخ و فَردای مَحشرَش نَبُود غَم
کسی که زادِ رَهش شد وِلای حَضرتِ هادی
به سیم و زَر نَکُند اِعتنا کسی که به عالَم
طَلب کُند نظرِ کیمیای حَضرتِ هادی
به سَعی بَنده نَیایَد به دستِ، قُربِ خداوَند
مَگر که دَرک کُند دِل، صَفای حَضرتِ هادی
کسی که جانِ جَهان بُود، داد جان به غَریبی
هِزار جانِ مُقدّس فَدای حَضرتِ هادی
نَدانم این که به دُوران چه ها رَسید به جانَش
زِ کینهء مُتوَکّل، دَغای حَضرتِ هادی
به یادِ بَزمِ شَرابِ یَزیدِ سُفلَه فِتادَم
که بِزمِ خَمر شد از کینه، حَضرتِ هادی
به یادِ چُوب و لَبانِ حُسین گَریم و گُویم
نبُود چُوبِِ جَفا از برای حَضرتِِ هادی
چه خِیر بِهتَر از این #رستگار را که زِ تُوفیق
رَسید بر درِ سُلطان، گِدای حَضرتِِ هادی
- یکشنبه
- 15
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 13:21
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سید محمد رستگار
ارسال دیدگاه