بِکَعبِه نِینَوا گُفتا که مَن خاکِ شَفا دارَم
تُو هَستی قِبلهء عالَم وَلی مَن کَربَلا دارَم
حَریمَت مَستِ لَبیکِ هَمه حُجّاج گردیدِه
وَلی مَن نِینَوا هَستم که از خود خُوش نَوا دارَم
تُو بِیتِ اِیمَنی اَمّا مَنم آن مَقتَلِ خیونین
حُسینِ بی کَفَن را مَن ذَبیحاً مِن قَفا دارَم
بِه قُربانگاهِ تُو مادَر نَدیدِه داغِ فَرزندی
چُو لِیلا داغها بَر دِل بِه غَمها مُبتلا دارَم
گر اِسماعِیل از کُوی مِنا با پای خود آمَد
وَلی مَن اِرباً اِربایی که خُفتِه دَر عَبا دارَم
مِنایَم بَر نَگردانَد اَگر چِه طِفلِ شِشماهِه
دَر آغُوشِ پِدَر خُفتِه چُو اَصغَر مَه لَقا دارَم
مِنا و زَمزَمی داری، صَفا و مَروِه هَم از تُو
کِنارِ عَلقَمِه از مَن، بیا بِنگر چِه ها دارَم
عَلمدار و عَلم از مَن، فِتادِه پارِه مَشگ از مَن
بِدور از خِیمِه ها خُفتِه یِکی عَبدِ خدا دارَم
تُو زَوّارِ غَنی خواهی، مَنم گُلچینِ عاشقِها
بِه زیرِ طاقِ اِین گُنبَد، هَمِه شاه و گِدا دارَم
تُو از غارِ حَرا دَم زَن، عِبادَتگاهِ پِیغَمبَر
بِه هَفتا دُو قُربانی حَریمِ کِبریا دارَم
تُو #نادر دَر هَمِه عُمرَت بِگیر از دامنِ مُولا
بِگُو دَر ظُلمَتِ مَحشَر، تُرا دارم، تُرا دارم
- سه شنبه
- 7
- شهریور
- 1402
- ساعت
- 23:38
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج نادر بابایی
ارسال دیدگاه