اِی هُر دو کُون بَستَه به یک تارِ مُوی تُو
وِی آفتاب و ماهِ فُروغی زِ روی تُو
اَفلاک و آسمان و زَمین از تُو بَرقَرار
زینَت گِرفته عَرش زِ نامِ نِکُوی تُو
اِمروز از تُو فِیضِ خدا می رَسد به خَلق
گردَد مَشامِ کُونِ مُعطر زِ بُوی تُو
شاها تُو بَرگُزیدهء حَقی که از نَخُست
اَفزُون نِمُودِه ذاتِ خدا آبروی تُو
لَب تَشنگانِ عُذبِ وِصالَت به صُبح و شام
آیا شَود که مَست شَوند از سَبوی تُو
تا کی به سُوز و ساز بِسازَند و رُو کنند
گریان به کُوه و دَشت پیّ جُستجُوی تُو
شاها لَوای نَصر بِپا کُن که عاشقان
از جان و دِل دوَند سَراسَر به سُوی تُو
آبی بَر آتَشِ دِلِ اَفسردِگان بِزَن
#حیران فَدای جان تُو و خُلقُ و خُوی تُو
- سه شنبه
- 7
- شهریور
- 1402
- ساعت
- 23:39
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سید محمد حسن میر جهانی
ارسال دیدگاه