صعودت بود، هجده سالِ نوری در زمین بودن
عروجِ عرش یعنی با امیرالمومنین بودن
غبارِ ردّ پایت آسمان را نقشه‌ی راه است
نخی از چادرت می‌گوید از حبلُ‌المَتین بودن
بگو از خاطراتِ قدسی‌ات، از دفترِ لولاک
بگو از سال‌های با خدایت همنشین بودن
بگو از رازِ زهرا بودنت، از زینتُ‌اللّهی
بگو یعنی رکابِ آفرینش را نگین بودن
نمی‌فهمیم حتی معنی پایین‌‌ترین‌ها را
چگونه شأن تو می‌گوید از بالاترین بودن
هوای هم‌نشینت هر دَم از فردوس می‌گوید
گلِ سجّاده‌ات از رازِ فردوس‌آفرین بودن
که می‌گوید پس از ختمِ رُسُل وحی از زمین پَر زد
بگو از روزها هم‌صحبتِ روح‌الامین بودن
بخند ای دلخوشی‌های علی آیاتِ لبخندت
نمی‌آید به نورِ چهره‌ات اندوهگین بودن
خروشِ رودِ اشکت راهِ اقیانوس را حفظ است
شکایت می‌کند از پشتِ سدّ آستین بودن
قنوتِ خسته‌ات "عَجّل وفاتی" می‌برد بالا
گریزان است مرغِ عرش، از روی زمین بودن
- جمعه
- 26
- آبان
- 1402
- ساعت
- 1:27
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
رضا قاسمی
ارسال دیدگاه