دستی شد جدا

باز دستی شد جدا،  افتاد مظلومی به خاک، وای از بی یاوری

گشت شمشیری رها، شد نونهالی چاک چاک، وای از بی یاوری

رویِ خاکِ کربلا، جاری شد از او خونِ پاک، وای از بی یاوری

شد یتیم مجتبی، در عشقِ عمویش هلاک، وای از بی یاوری

******

باز شمشیری فرود آمد به دستی بی گناه

باز اندوهی نشست بر خیمه های بی پناه

عمّه ای گریان به سوی قتلگاهی می دوید

نام عَبدُللّه به لب با یا اباعبدالله

از مصاف پنجه با شمشیر بُرّان العجب

از گلویِ خشکِ شاه و تیغِ عریان العجب

در سکوتِ یک سپاه بر آخرین هَل مِن مُعین

نوگُلِ ده ساله ای شد شیر غُرّان العجب

باز دستی شد جدا،  افتاد مظلومی به خاک، وای از بی یاوری

******

کودک ده ساله یارِ زادة زهرا شده

لانَفارق عَمّیِ او پیچش صحرا شده

دستش از عمّه جدا کرده به عمو داده دست

آخرین سربازِ سرخِ این شهِ تنها شده

زینب از خونِ جگر اشک از بصر باریده است

در دل دریای غم ها پیکرش پاشیده است

نیمه روزی سخت و جان فرسا به اوج بی کسی

یا برادرزاده در خون یا برادر دیده است

باز دستی شد جدا،  افتاد مظلومی به خاک، وای از بی یاوری

******

بانگِ ای وای از دلِ خون بر لبِ غم می رود

نامِ این طفلِ یتیم بر لب دمادم می رود

دیدگان نیمه بازِ شاهِ در خون خفته دید

جانِ عبدالله دگر از سینه کم کم می رود

خون عبدالله به سر تا پای او اندازه شد

در میان جان نثاران صاحبِ آوازه شد

یادگاری از حسن در لشکرِ سرخِ حسین

داغِ قاسم بر دلِ خونینِ عمّو تازه شد

باز دستی شد جدا،  افتاد مظلومی به خاک، وای از بی یاوری

******

درد بی یاری گران تر، بی کسی سنگین تر است

هر که داغش بیشتر باشد دلش غمگین تر است

در هوای بی کسی از دیده ها خون می رود

لکّة کودک کشی بر کوفیان ننگین تر است

تیغة شمشیرِ دون تا بر سر او سایه زد

نینوای بی کسی در وادیِ خون پایه زد

با نوایِ سروری در سوگ هفتاد و دو گُل

زینبِ غمدیده در هر سورة غم آیه زد

باز دستی شد جدا،  افتاد مظلومی به خاک، وای از بی یاوری

******