به قلبم از ازل مُهر و نشان خورد
سر و کارم به اهلِ آسمان خورد
خدا را شکر قلبم شد حسینی
خدا را شکر با نامش تکان خورد
خودم دیدم میانِ روضه اش؛ دل-
نشست و غصه هایِ بیکران خورد
توانِ جنگِ با ابلیس را یافت
از این سفره هر آنکس آب و نان خورد
بمیرم باید از این غم که ارباب-
به جای آب؛ زخم بیکران خورد
گرسنه بود و جایِ لقمه ای نان
زمین خورد و چه شمشیر از سنان(لع) خورد
کمان ها از غمش قامت کمانند
به جسمش بسکه تیرِ بی امان خورد
تمام کهکشان ها را تکان داد
به رویِ نیزه تا مویش تکان خورد
فدای دخترِ دردانه اش که
کتک در آشکارا و نهان خورد
چهل منزل میان خواب حتی
لگدهایِ بدی از ساربان خورد
امان از شام، آنجایی که سنگ از
زنِ رقاصه و دیگر-زنان خورد
شبانه قتلگاهش شد خرابه
طَبَق وارد شد و لطمه به جان خورد
رقیه(س) قبلِ رفتن بوسه برداشت
از آن لب ها که چوب خیزران خورد!
- شنبه
- 12
- آبان
- 1403
- ساعت
- 11:8
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مرضیه عاطفی
ارسال دیدگاه