در حوادث باید استغناه* را پیدا کنیم
بی نیاز از خلق؛ تکیه گاه را پیدا کنیم
غم می آید بیخبر تا در بزَنگاهِ فراق
صبر و ایمان و دلِ آگاه را پیدا کنیم
خیر و برکت نیست در اسلام عافیت طلب
آن به آن باید غمی جانکاه را پیدا کنیم
خوشبحال آنکه از جان ساخت مشعل! تا که زود-
وقتِ گمراهی بخوبی راه را پیدا کنیم
روشنی بخشید و دائم دل به آتش زد شهید
تا که شب‌هنگام؛ راه از چاه را پیدا کنیم
باید آخر تارِکِ دنیا و "ما فیها" شویم
تا مرام نابِ ثارالله(ع) را پیدا کنیم
پر کشیدن تا خدا آسان‌ترین کار است اگر
یک مسیرِ کاملا کوتاه را پیدا کنیم
نیست راهی جز شهادت! باید آری غرقِ خون-
شیوهٔ جان دادنِ دلخواه را پیدا کنیم
باید از سر بگذریم و مثلِ شاهِ کربلا
در بلایا راهِ قتلگاه را پیدا کنیم
چشم را دریا کنیم و قلبمان را شعله ور
روضه در پیش است! اشک و آه را پیدا کنیم
*
برنگشت از علقمه ماهِ بنی هاشم چرا؟!...
منتظر مانده رقیه(س) ماه را پیدا کنیم
لابِلایِ خاک و خون؛ قامت-کمان؛ مثلِ حسین(ع)
پیکرِ سقّایِ خیمه گاه را پیدا کنیم!...
* یَا مُغْنِیَ مَنِ اسْتَغْنَاه...
اى بى نیاز کنندهٔ کسى که از او بى نیازى خواهد
فرازی از دعای جوشن کبیر
- شنبه
- 27
- اردیبهشت
- 1404
- ساعت
- 16:10
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مرضیه عاطفی
ارسال دیدگاه