السلام عليک يا ابا عبدالله الحسين (ع)

در هر مصيبت و محني فَابکِ لِلحُسَين

در هر عزاي دل شکني فَابکِ لِلحُسَين


در خيمه‌ي مراثي و اندوه اهل بيت

قبل از شروع هر سخني فَابکِ لِلحُسَين

 

در مکتب ارادت ابن شبيب ها

هم ناله با أبا الحسني فَابکِ لِلحُسَين

 

إن کُنتَ باکياً لِمُصابٍ کَالأنبياء

فِي الإبتلاءِ و الحَزن ِ فَابکِ لِلحُسَين

 

شب هاي جمعه مثل ملائک ميان عرش

با بوي سيب پيرهني فَابکِ لِلحُسَين

 

در تند باد حادثه اي گر کبود شد

بال نحيف ياسمني فَابکِ لِلحُسَين

 

ديدي اگر ميان هياهوي تشنگي

طفلي و لب به هم زدني! فَابکِ لِلحُسَين

 

لب تشنه جان سپرد اگر عاشقي غريب

يا روي خاک ماند تني فَابکِ لِلحُسَين

 

گرم طواف، نيزه و شمشير و تيرها

دور شهيد بي کفني فَابکِ لِلحُسَين

 

در لحظه‌ي تلاوت قرآن که ديده است؟

غرق به خون شود دهني فَابکِ لِلحُسَين

 

با نعل تازه جاي دگر غير کربلا

تشييع شد مگر بدني؟ فَابکِ لِلحُسَين

 

رحمي نکرده اند در آن غارت غريب

حتي به کهنه پيرهني فَابکِ لِلحُسَين

 

شب هاي جمعه دور و بر قتلگاه عشق

با ناله‌ي کبود زني فَابکِ لِلحُسَين

شاعر : یوسف رحیمی