دلش دریای صدها کهکشان صبر
غمش طوفان صدها آسمان ابر
 دو چشم از گریه همچون ابر خسته
ز دست صبر ِزینب، صبر خسته
 صدایش رنگ و بویی آشنا داشت
طنین ِموج آیات خدا داشت
 زبانش ذوالفقاری صیقلی بود
صدا، آیینه ی صوت علی بود
 چه گوشی می کند باور شنیدن؟
خروشی این چنین مردانه از زن
 به این پرسش نخواهد داد پاسخ
مگر اندیشه ی اهل تناسخ
 حلول روح او، درجسم زینب
علی دیگری با اسم زینب
 زنی عاشق، زنی اینگونه عاشق
زنی، پیغمبر ِقرآن ناطق
 زنی، خون خدایی را پیامبر
زن و پیغمبری ؟ الله اکبر