خوشا آنکه دل در هواي تو بسته‏
که چشم و دل از ما سواي تو بسته‏
شفاعت بدون تو معني ندارد
رضاي خدا بر رضاي تو بسته‏
رضائي و زنجيره نظم هستي‏
به درگاه دارالولاي تو بسته‏
کرم چهره بر آستان تو سوده‏
شفاء دل به دارالشفاي تو بسته‏
سر رشته‏ي رحمت آسماني‏
به گلدسته‏هاي طلاي تو بسته‏
دري هست درگاه رحمت که گردد
به رأي تو باز و به رأي تو بسته‏
بشر نه که جبريل دامان خدمت‏
به ايوان و صحن و سراي تو بسته‏
قدمگاه شد چشمه نوش رحمت‏
ز نقشي که از خاک پاي تو بسته‏
گدايت کجا و کجا پادشاهي‏
که اين افتراء بر گداي تو بسته؟
براي فرج هم دعا کن چو زهراء
که امر فرج بر دعاي تو بسته‏
به خون حسيني که چون جان و پيکر
که تا کي بود کربلاي تو بسته؟
رسان عرض حال «مؤيد» بسويش‏
که تا کي بود کربلاي تو بسته؟
شاعر:سید رضا موید