ای بارگاه کوچک تو قبله ای عظیم
 وی روضۀ مبارک تو روضۀ نعیم
باشد حریم اقدس تو قبله گاه دل
 تا خفته چون تو جان جهانی در آن حریم
هم دختر امامی و هم خواهر امام
 هم خود کریمه هستی و هم دختر کریم
قَدرت همین بس است که خوانند اهل دل
 حق را به آبروی تو ای رحمت نعیم
یک دختر سه ساله و این مرتبت دگر
گیتی بود ز زادنِ همچون توئی عقیم
ای نور چشم زادۀ زهرا رقیه جان
 هر چند کوچکی تو، بُوَد ماتمت عظیم
دریای صبر را تو فروزنده گوهری
 زان دشمنت به رشته کشید، ای درّ یتیم
آن شب که جای، گوشۀ ویرانه ساختی
 روشنگرت سرشک بود، آهِ دل ندیم
تا قلب اطهرت ز فراق پدر گداخت
 از مرگ جانگداز تو دل ها بُوَد دو نیم
شد منهدم بنای ستمکاریِ یزید
 از آه آتشین تو ای دختر یتیم
آباد شد خرابۀ شام از جلال تو
 امّا خراب گشت ز بُن کاخ آن لئیم
خواهم که بر مزار تو گردم شبی دخیل
خواهم که در جوار تو باشم شبی مقیم
بی مهر هشت و چهار «مؤیّد» مجو بهشت
 چون می رسی به جنّت از این راه مستقیم
شاعر:سید رضا موید