به دعا، دست خود که برمی‏داشت
 بذر آمین در آسمان می‏کاشت
به تماشا، ملَک نمازش را
 نردبانی ز نور می‏پنداشت
چه نمازی؟! که تا به قبّه‏ی عرش
 برد او را و، نردبان برداشت!
پرچم دین ز بام کعبه گرفت
 برد و بر بام آسمان افراشت
بس که کاهیده بود، شبْ او را
 شبَحی ناشناس می‏انگاشت!
خصم بیدادگر ز جور و ستم
 هیچ در حق او فرونگذاشت!
تا نینداختش به بستر مرگ
 دست از جان او مگر برداشت؟!
قصه را، تازیانه می‏داند!
 در و دیوار خانه می‏داند!
شاعر : محمد مهدی مجاهدی