مرغ دل، بال می زند هر جا
 تا رساند مرا به شهر ولا
 باز هم میل عاشقی دارد
 بال و پر را گشوده بی پروا
 به کجا می رود نمی دانم
 ذی طوی یا که وادی سینا
 مست و پروانه وار، می گردد
 یک به یک کوچه های این دنیا
 لختی آهسته تر... چه می بینم؟
 این چه نوری ست آن طرف پیدا؟!
 صبر کن تا که بنگرم... آری!
 گوئیا می شناسم این جا را
 آخر کوچه ی بنی هاشم
 ابتدای محله ی طاها
 خانه ی عرشیان روی زمین
 مَهبَط وحی حضرت اعلی
 خانه نه! گوشه ای ز عرش برین
 کعبه ی کعبه و صفا و منا
 خاک آن توتیای جبرائیل
 فرش آن بال آسمانی ها
 خانه ی برگزیدگان خدا
 منزل عاشقان بی همتا
 حسنین اند و بابشان حیدر
 زینبین اند و مامشان زهرا
 سائل آستانشان حاتم
 مستمند دعایشان عیسی
 از غلامانشان یکی آدم
  از کنیزانشان یکی حوا
 وامدار نگاهشان یوسف
 عاشق سینه چاکشان لیلا
 پرتوی از جمالشان خورشید
 دیده هاشان ستارگان سما
 ضَلّ مَن أنکَرَ مَناقِبَهم
 یَرِدُ النّارَ... بِئسَ مَورودا
 جنت و دشمنانشان... هرگز!
 دوزخ و دوست دارشان... کَلّا!
 بوده از نوکرانشان آدم
 قَبلَ أن کانَ شَیءَ مَذکورا
 مَن أتَی مُبغِضی مُحِبّیهم
 یَدخُلُ النّارَ خالِداً فیها
 وصفشان از چو من، کجا آید؟
 بِنِشین... فاستَمِع لِما یُوحی
 سوره سوره به شأنشان مُنزَل
 آیه آیه به مدحشان گویا
 می دهد بوی اهل این خانه
 هل أتی، قدر و فجر و ذالقُربی
 چون نماز احترامشان واجب
 نه به ما... بلکه عالم بالا
 جانمان چیست تا فدا گردد؟
 آفرینش فدایشان بادا
 به خدا که به یُمن این خانه است
 عالم و کائنات، پا برجا
 عَجَزَ الواصِفونَ عَن وَصفِهِ
 کار وحی است، وصف آن تنها
 کنج این خانه می شود تقسیم
 روزی مَن یَموتُ و مَن یَحیی
 از برای زیارتش آیند
 هر سحر ساکنان عرش خدا
 عکس این خانه را نشان می داد
 پور عمران در آن ید بیضا
 دیدنش هم اجازه می خواهد
 چه رسد آن که پا نهند آن جا!
 کاش این خانه را نسوزانند
 دور مانَد ز دیده ی اعدا
 خبرم داده جبرئیل دلم
آید از ره مصیبتی عظمی
 خانه ی وحی و شعله ی آتش
 نی کمی عاطفه،  نه حجب و حیا...!
 پشت در روی خاک، می افتد
 سیّد بانوان هر دو سرا
 در کنار گُلی لگد خورده
  واژه ی صبر، میشود معنا
 در و دیوار و سینه و مسمار
 یک زن و کوه خصم... واویلا!
 چه به روزش رسد که می گوید
 با صدایی غریب: "یا أبتا..."
شاعر : محمد مهدی رافع - تنها