آن كه حرفش همیشه در فرداست
مثل روز ظهور خود زیباست
وقتی آمد تو خوب می فهمی
در چه جایی جزیره ی خضراست
او همان امتداد كوثر ناب
او همان راز لیله الاسراست
ظاهرش ساده وهمه فهم است
باطنش در تجرّد عنقاست
اصل او ریشه در خدا دارد
آخرین فرع ساقه ی طوباست
چشم اوقاب صورت نیلی
عكس تابوت بانویی تنهاست
دست ها را به حرف می آرد
خصلتش مثل محشر كبراست
خیمه ی سینه ی عطشناكش
داغدار همیشه ی عاشوراست
روح او مثل یك قصیده ی بلند
اسم او مثل یك غزل كوتاست
پشت این پنجره چه می گذرد
كوچه انگار حجم یك غوغاست
انتظاری دوباره می گرید
یا صدای سكوت این شب هاست
می پرد پلك چشم های همه
می زند در؛ كه مهمان شماست؟
شاعر:رضا جعفری