من که پرپر می زنم ، تشنه لب در لانه ام      
بر علی موسی الرضا من گل یک دانه ام
من جوادم
جان بدادم
تشنه لب در لانه ام
همسر بیگانه ام ، با کنیزان دف زند   
می دهم من جان ز کف او به شادی کف زند
دلم کبابم
رفته تابم
همسرم شد قاتلم
از شراره زهر  غم ، سینه ام شد چاک چاک  
من لبم خشکیده او، آب ریزد روی خاک
همچو جدم
گویم هر دم
العطش تا جان دهم
من که همچون شمع و ، سوزد از پا تا سرم     
بر مشامم می رسد بوی عطر مادرم
در بر من
مادر من
آمده وقت وصالم