غـــــــرق گــنه نــا امید مــشو ز دربـــــار مـا
کـــه عـفو کــردن بــود، در هـمه دم کــار مـــا
بـــنده شــرمنده تو، خـــالق و بــخشنده مــــن
بــــیا بـــهشت دهـــم، مـــرو تـــــو در نــار مــا
تـــوبه شکستی بـیا، هـر آنچـه هـــــستی بـــیا
امـــــیدوار بـــــــــــــــجو، ز نــــام غـــفار مــــا
در دل شب خیز و ریـز، قـطره اشکی ز چشم
کــــه دوست دارم کــند، گـــریه گـنه کــار مـــا
خـــــواهم اگـــر بـــگذرم، از هـــمه عــاصیان
کــیست کــه چــون و چـــرا کــند ز کـردار مــا
وای بــر آن کــو نــگشت، نـادام ز عصیان خود
هــــلاک گــــردد بـه حــشر، در یَـــم قـــهار ما