مدینه در کجا گم کرده ماهت اختر خود را؟

چرا از اشک، شستی دامن غم پرور خود را؟

مدینه، رهنمائی کن به سادات بَنی الّزهرا س

که در خاک تو گم کردند قبر مادر خود را

مدینه تو به جا ماندی و زهرا س اوفتاداز پا

عجب یاری نمودی دختر پیغمبر ص خود را

مدینه، بیم آن دارم که زینب س بی پدر گردد

کمک کن تا علی ع از خاک بردارد سر خود را

مدینه، گریه کردی بر علی ع آن شب که پیغمبر ص

گرفت از دست او آزرده جسم همسر خود را

مدینه، هیچ بانویی کنار خانه اش تنها

نبیند بین دشمن دست بسته شوهر خود را

مدینه، یاد آر از آن غروب درد آلودت

که بیمار علی ع زد ناله های آخر خود را

مدینه، کاش در اشک علی ع گم می شدی آن شب

که پنهان کرد زیر گل گُل نیلوفر خود را

مدینه، روز محشر پیش پیغمبر ص گواهی ده

علی ع شب در کفن پیچید جسم همسر خود را

مدینه، اشک (میثم) خون شده اینک قبولش کن

که در دامان تو از دیده ریزد گوهر خود را

شاعر:میثم