علی از دست داده کوثرش را                                  شکسته سنگ کین بال و پرش را
درون خانه بی زهرا نشسته                                   به روی خود در کاشانه بسته
بسان ماه ، از غم هاله دارد                                    عزای یار هجده ساله دارد
به آه و ناله و غم  ، خو گرفته                                  به زاری در بغل زانو گرفته
ابن عباس می گوید : سر زده وارد خانه امیر المؤ منین شدم یک منظره ای دیدم که خیلی دلم برای غربت و تنهائی علی  سوخت ، دیدم مولا علی نشسته اند همه دارند مادر مادر می گویند . علی زهرا زهرا می گوید ، گریه می کند . ابن عباس می گوید : دیدم عوض اینکه علی اشک بچه ها را پاک کند دخترش زینب ، با همان دستهای کوچکش اشک بابا را پاک می کرد هی صدا می زد بابای غریبم ، بابای مظلومم ، بابای تنهایم ، بابای بی کسم علی .
ماد رکودکان من گم شده                           ای بقیع ، ای بقیع
همسر قد کمان من گمشده                       ای بقیع ، ای بقیع
فاطمه جوان من گم شده                          ای بقیع ، ای بقیع
همسر مهربان من گم شده                      ای بقیع ، ای بقیع