بَـر دَر مَزَن بــه رويِ تو دَر  وا نمي كنند              
چيزي مگو  ،  كه با  تو مدارا نمي كنند
اينها كه ساكتند و فقط  بُهت كرده اند              
هــرگز بـه  پايِ حقّ تـو امضا نمي كنند
نزديكشان مَـرو  كه فـدك را طلب كني              
اينهـا ، خدا و مذهب و معنا نمي كنند
سيلي زدن به رويِ تو را دشت كرده اند              
ديگـر  ز  اشكِ فاطمـه پَــروا نمي كنند
جـانِ عـلي ، كمي زِ درِ خـانه  دور شـو              
بيهوده شعله اين همه  برپا نمي كنند
تـا داغِ سخـتِ مرگِ تــو را بر دلم نَـهَنـد            
  كاري به جز سكوت و تماشا نمي كنند
دشنام مي دهند ، تو  خود را عقب بِكِش            
شرم از حديثِ « امِّ ابيها » نمي كنند
خواندم ز  چشمشان كه به فكر شكستَنَند         
بــا سنگ و چوب فكر مداوا نمي كنند
 شاعر : ياسر قرباني      ( سياه پوش