یارب به قدر قدر تو نشناختم ترا
در حد فکر کوته خود ساختم ترا
تا خلق را فریب دهم از ره هوس
صد جا میان معرکه انداختم ترا
گفتم که بر سرایر کونین واقفی
اما به نرد بی خبری باختم ترا
گاهی ببام مسجد و گه بر فراز دیر
دادم ندای یارب و افراختم ترا
تصویری از قیاس و گمان داشتم به سر
کز آب و رنگ واهمه پرداختم ترا
دردیست رنج غفلت و رنجیست درد جهل
افسوس با تو بودم و نشناختم ترا
- پنج شنبه
- 19
- آذر
- 1388
- ساعت
- 11:53
- نوشته شده توسط
- سید محسن احمدزاده صفار
ارسال دیدگاه