الهى بى پناهان را پناهى

به سوى خسته حالان كن نگاهى

مرا شرح پريشانى چه حاجت

كه بر حال پريشانم گواهى

خدايا تكيه بر لطف تو دارم

كه جز لطفت ندارم تكيه گاهى

دل سرگشته ام را رهنما باش

كه دل بى رهنما افتد به چاهى

نهاده سر به خاك آستانت

گدايى، دردمندى، عذرخواهى

گرفتم دامن بخشنده اى را

كه بخشد از كرم كوهى به كاهى

خوشا آن كس كه بندد با تو پيوند

خوشا آن دل كه دارد با تو راهى

زنخل رحمت بى انتهايت

بيفكن سايه بر روى گياهى

به آب چشمه لطفت فرو شوى

اگر سر زد خطايى، اشتباهى

مران يا ربّ زدرگاهت «رسا» را

پناه آورده سويت بى پناهى

(دكتر قاسم رسا)