مــــی دهد   جــــــــــان،   بــــهر   قــــــــرآن

                                           یــــــــــــــــــــــــــوسف فاطمه کُنجِ زندان (2)
بــــــــــــــــــــــــــــــــــی ملاقات، در مناجات
                                            تـــــــــــــــــــــا سحـــر بـا خداوندِ سبحان (2)
فاطمه زندانی ات از کُنج زندان گشته آزاد(2)
                                           زیـــــــــر ضرب تازیانه یوسف از پا در افتاد
                            بهر  دیــــــــــــدارش بیا یکدم کنار جسر بغداد
آن تـــنِ پــــــــــاک، بـــــــــــــــــر روی خاک
                                          بــــــــــــــــــــی کفن مانده همچون غریبان (2)
ای رضا جان رو به بغداد جسم رنجور پدر بین
                                          از شرارِ زهــر دشمن آب خود را خونجگر بین
                           سلسله بـــــــــــــر گردن آن زاده خَیر البَشَر بین
کُــــــن   نــــظاره،   تـــخت پـــــــاره     گشـــــــــــــته تابوت آن جانِ جانان(2)
بار الها، بار الها عاشق قبر حسینم(2)     گه به فکر کربلایم گه به فکر کاظمینم
                      گشته جاری اشک هجران هر شب و روز از دو عینم
در بــــــــــــــــر جمع همچو ما شمع       سوزم و گریم از درد هجران(2)
 
[غلام رضا سازگار(میثم)]